Czytelnia na drzewie

  Na wstępie chcę wyrazić zdziwienie, ponieważ przed przeczytaniem tej książki nie miałam pojęcia o istnieniu tego autora ani o jego twórczości. Tymczasem okazało się, że wielu osobom nie jest ona obca. Nie pociesza mnie też myśl, że to tylko jedna kropla w morzu fantastycznych pisarzy, których nie znam. Ciekawe było umiejscowienie w czasie akcji, czyli po II wojnie światowej. Uwielbiam Hiszpanię, więc miejsce rozgrywającej się historii, stolica tegoż kraju, bardzo przypadła mi do gustu. Choć "Cień wiatru" jest wielowątkowy, elementy nie mieszają się ze sobą, ponieważ są, jak się później okaże, ze sobą połączone. W tej książce występuje coś, co zdecydowanie uwielbiam - opis postaci, jej przeszłości i uczuć. Nie jest to tak uwydatnione jak w innych książkach, ale stanowi nieodłączny element "Cienia wiatru". Wewnętrzne przeżycia, emocje bohaterów czy retrospekcja są dla mnie istotne, jeśli chodzi o rozumienie zachowania i decyzji postaci.  Fabuła jest niezwykle wciąga

Wiedźmini. Mówi się, że to bezmyślne maszyny do zabijania, mutanty, które istnieją po to, by mordować, że ich życie polega na pokonaniu potwora i odebraniu zapłaty, że nie obchodzi ich nikt inny oprócz nich samych, że po wielu modyfikacjach organizmu nie są w stanie odczuwać jakichkolwiek emocji, nie znają smutku, miłości, radości ani strachu. Czy naprawdę  tak jest? Powiadają też, że wiedźmini nie boją się niczego, ponieważ widzieli takie rzeczy, których zwykli śmiertelnicy nie są w stanie sobie wyobrazić. Tak straszne, że wszyscy inni straciliby zmysły. Jednak nie oni. Podobno są w stanie zlikwidować każdą bestię, ponieważ nie przestrzegają żadnych praw - ani ludzkich, ani tych naturalnych, bo  sami są wybrykiem natury. Jaka jest prawda? Ci, którzy widzieli wiedźmina, wspominają o jego przerażającym wyrazie twarzy i spojrzeniu. O ciele pokrytym bliznami. O wręcz kocich ruchach, szybszych od mrugnięcia okiem, o niezwykłych umiejętnościach walki i perswazji. Wspominają też o, nie